Yine bir nisan ayı çiçeğe durmuş ağaçlar.
Yağmur düşerken toprağa sevincin kucaklaşması .
Sevdanın bitmeyen ikilisi toprak ve yağmur.
Baharda güler her şey kendince mutluluk çığlık,çığlık.
Sürüp gider mutluluk belli bir zaman.
Oysa hiç bitmeyecek gibi sanırsın sanırsın da.
Taki yeşiller sarıya dönene kadar.
Ve anlarsın bir dönemin daha sonuna geldiğini.
Başlar yapraklar bir,bir düşmeye.
Hüzün ne garip.
Yaprak ağaçtan düşer gözlerden yaş.
Mevsim sonbahardı artık.
Hazan hakimdi her bir yana.
Kalın bir duvar aşılmaz.
Gönül kırgın bu ayrılığa çaresiz.
Yara derin sızlar inceden inceye.
Kurumuş gözler sade bir bakış hepsi o kadar.
Geldin garip gittin garip sanki.
Bilemezsin hayatın acımasız yüzünü göremezsin.
Hep bahar sanırsın hayatı unutursun.
Sonbaharda hazanı yaşarsın kışı yaşarsın.
Adımlar sın bir,bir yolları,kaldırımları hiç bitmez gibi.
Tükeniyor zamanı gelince tüm yaşanılanlar ansızın.
Geride kalanlar varsa hoş bir sada.
Yol biter,mevsim biter kesilir nefesin sen bitersin.
Bir yaprak gibi düşersin sende toprağa.
Dalından kopan bir gül gibi.
Koklamaya doyamadan gittin ya.
Veda etmeden.

Mehmet DEMİR sk.