Gardırobumda biriken bir atıf var

giysilerimde konuşmak isteyen bir çaba

yazdıklarımı gizleyemem artık

okunsun diye sokağa bağışlıyorum

yollarda uçuşuyor benim hayatım

küçük bir çocuk bakıp gülümsüyor

bazen en güzel his en naif olandır

çocuğun anlayışını seviyorum...

Bir bahar daha geçer

mevsim döngüsüdür her kum

her ağaç gölge verir kirpiklerime

okunmayı bekleyen bir kitabın ayraç’ı olurum...


bir hayal kuyusuna eğilmiş bakıyorum

suyun tadına varmadan kurur su

ayaklarım durur gitmekten

güller sayıklar ışığı ...

konuşacak kimse kalmadı

kavramaktan korktuğum soğuklukla doldu

üstüme geldiğinde gördüğüm çorak

bedenimi küle yatırmış boğuluşlar..


Kesik parmağımdan içeri dolar toz

mikrop kapar gökkuşağı

bakmak zevk vermiyor

Ne gariptir yaşamak

ölmek ne gariptir

ne tuhaftır mevsimler

istikrarsızdır sevinç

üzülmenin sonu yoktur...

eteklerindeki taşları döker ağızlar
terk olurum...

ağır bir durum

devrilişim gözlerinden

ve sonuncu kez yağmaladığım şefkat

çantamda akıl sır ermez bir dünya

fermuarlara gizlediğim düş yazım ...

yalnızlıkla yarışır sessizlik

ruhum...

şehirin küfünden

bağlı sımsıkı...