Hiç bir kelebek uzun görmez yolları.
öylece yüzen
kim bakmışta bulmuşki
kim anlamış beni
bazen akşamı edene kadar çok ağır
bir bir akıyor gözümün içinde
bir zaman makinesine tabi...

oyuncuklara hayran kaldım...
gitiğimizde bizi sevecek cennet için.
sönmelerle
ışığa baktığımda ben

Yerde toprakla oynuyorum
kuracağım düşüncelerin,
karmakarışık memleketlerini örerek,
elimdeki kısa şişlerle....

aşağıya uzandım
sarkmak intiharın yarısı
yaralarımda yara bandı
saçım kesik
yüzümde bakımsız bir gülüş...

ben öyle değildi
yaşadıklarına göre az bile delirmişti.yaz bir elbiseyle

Yalnızlığı almışım
ayrışmışım kalabalıklardan
kendi evimde bir başıma
en kalın giysilerle örtmüşüm üstümü başımı

en ağır nağmeleri duymuş şarkım
sakinliğin usanışıyla
yalnızlığın ince dudaklarıyla öpüşmüşüm
uzun uzun sonsuza kadar.

eriyen zaman
izlediğim gölgeler
ölüme yaklaştırır,
karanlığın çemberlerinde.
ellerime değerken çizgiler ...

zordur ağzının sözüne zimmetli oluşu... her söz ...mühürdür...