yakut askerlerin oyuncaklandığı bir vakit
kapılarda savaş tedirginliği
süt içirip
gece perdelerini aralıyor kül rengi anneler
sokak hayvanlarından geriye
silinmiş ayak izleri
eskimiş kanat sesleri

gülümsüyorken asıp kenti dudaklarına
dişleri dökülmüş bin yaşında bir kadın
sağlıklı evlerden çürümüş evlere...
korku elbet...
ve ceset kokusu
aynaların yüzünden sekerek
enine aynalardan
boyuna aynalardan
ve aynalardan içeri kırmızı bir mızrak
bir hayin ıslık sesinde
bomba gürültüsünde
düşüyor aramızdaki boşluğu uzunlamasına
bir mermi delerken duvarı
şöyle kalın bir zaman,
kan ve revan içinde...

yer çekmiyor sanki alevli gövdeleri
savrulurken varolmak
savrulurken yuvarlak yuvarlak
insanlık dairesi üzere

kan oturmuş kentin göz kapaklarına
kırmızı bir şafağı ağlayan çocuklar,
iyi çocuklar
gözyaşları yontarken kolları, bacakları
bir uzvu daha eksiliyor insanlığımızın
ve şairler “ç” ile başlayan mısralar takıyorlar yerine

ama siz dik durun
yarısı şiir çocuklar yeniden kuracaklar dünyayı
zaman duracak...
kavga bitecek...
ve aynalar bir anı yakamışçasına
kardeş kusursuzluklara bürünecek
dik durun!
kafiyeli elleriyle çocuklar
o mızrağı o aynadan sökecek