Huysuz bir hüzün,
Olabildiğince mavi
Raksı bir mezar taşıyladır
Olabildiğince asi
Arsız bir türkü duyulur
Tınısı ölümsüz, hüznü fani.

Yazılmış ya da yazılmakta olan
Mürekkebin sevdalı kağıdında
Satılmış hüznün ağırlığı
Yakılmış ormanın yalınlığı
Ve varsa arsız bir gülüşün yalnızlığı
Kanser olmuş şiir gibi
Çılgınlar gibi yasamak lazım her anı ve saçmalığı.

Huysuz bir hüzün
Dolanıp dururken baş ucumda
Bilmek lazım
Leylalar saç telinden başlar ölmeye
Mecnunlar düşünmeye başladığında.

Huysuz bir kadın
Aşkı giymiş, ayakları çıplak
Dudakları yağmur kokuyor, elleri kül
Kim dokunduysa saçlarına
Eksik bir takvim bırakmış gençliğine
Ve gülüşünü alıp gitmiş
Giderken düşürmüş hayallerinin kırıntılarını.

Kadın huysuzdur yalnızken
Renkler kör bir umut sürer kirpiklerine
Ağlamayı unutmak istedikçe
Yumar gözlerini ateşin sızısına
Suyun yarasına
Raksı uzağın tuzağıyladır
Olabildiğince hüzünlü.



Nedim KARDAŞ