Çalkalanır da kalbim
Dökülmez yaşamın gülüş bahçesine
Zordur en sonunda aynı yere dönüvermek
Ağzımda bir parça şiirle
Susmak çalkalanır kalbimde
Dökülmez yaşamın isyan bahçesine.


Dilim kör bıçaklar biledi her susuşta
Türküler, şehirler ve kadınlar eskitti
Dilim dolanıp durdu ayağına her gidenin
Ne mazluma çalar bu renk ne gurura
Yarım bırakılmış bir sigara gibi şimdi ruhum
Ağzıma batan piç edilmiş bir hikayeyle
Öfkemin yarasını kanatıp dururum.


Bütün yolculuklar ihanet taşır biraz da
Adımlarının ve korkularının arasında
Kalbime sorsam renk vermez acısından
Yüzümde asık bir aynayla ağlarım
Ağlarım da dökülmez gözyaşım
Yaşamın türkülü bahçesine.


Gidecek yeri olmayan mektuplarımı hala saklıyorum
Kalemin kağıda kırıldığı yerde
Yalnızlık devşiriyorum işte böyle
Kendini bilmeyenlerin kayıp gölgelerinde
Ve ah ki sevda
Çalkalanır kalbimde
Çalkalanır da dökülmez gözlerimden.


Uzun ve yanlış bir yoldayım
Fısıltılar içinde bir yalanın peşinden sürükleniyorum
Ağrıma giden, kabullenemediğim bütün doğrulara ağıtımdır
İşte bu sonsuzluğa saplanmış çalkalanış
Ve sunağında otuz yaşımın
Bir devinim daha istiyorum boşluklarla tüketilmeden.



Nedim KARDAŞ