yollar
denizler
gül memeler üstünde hayaller büyüterek gözyaşlarında
gittiler
o terkisinde yılkı kokular taşıyan
sürgünlere uzanan rüzgar
esip durdu çocuklar ve kadınların alnında
hiç tanımadıkları adamlar
hiç anlam veremedikleri nedenler için
petrol kokulu sınırları bahane edip
soldurdukları güllerin dikenlerine astılar arzularını
suyunu kestiler bağçelerin
gölgesizliğine gömdüler
ölülerin nefesini
zulmün korkunç yüzüne tebessümler sürerek
yalanın sütüyle emzirdiler
nefretin kalın kabuğunun ardına gizleyip necis suratlarını
kalanları gidenlerin kefenlerine sarıp
kandan ırmaklara saldılar
gidenler bir musa düşü kurup
kalanların kanlarının izinden
dört nala giden atlar misali
umudu acıya katarak
gittiler...

ne gidenler unutabildi
kalanların o öksüz acılar barındıran gözlerini
ne kalanlar gidenlerin vedaya dair
son sessizliklerini
payına düşen ölümü almak için dağılıp yeryüzü haritasında
feryat
figan
Islık
yanık ve karanlıktır artık zaman
bombalarda yüreğinden parçalar bırakıp gidenler için
ve paramparça yaşayıp kalanlar için