bir pencereden bakıyorum dünyaya
başımda aysar bir sancı
bir tepe sığındı şimdi elimdeki kağıda
uykular metrûk odalar ağır hava serin
bahçemde dalları kırık ağaç umarsız büyümekte
suya sabuna dokunmadan ıslanıyor gözlerim
ey mükerrer hüznüme yağmur serpen bulutlar
size bile kanacak kadar yaralıyım...

her gece el yordamıyla yokluyor beni bu acı
insânlardan kaçıp kuş seslerine sığınıyorum
kedilere parçalatıyorum yüzümü
seccade tesbih dua; insanın umut harcı
beyazın göndere uzanmasıdır her günah
eyvah!
efsunlu hayat muamma ölüm isyankâr insan
biliyorum bitmeyecek bu sürgün
ayrılmadıkça kan damardan...

bakın ey insanlar
bir seher vakti esen yele ağlayan vardır
omzumda kalbimin kederini sırtlayan vardır
usanmadan ruhumu emziren hüzün
düşlerin gölgesinde umut büyüten ülke
ışıklarıyla yıldızları karşılayan şehir
yağmurlarla kirlenip kanla yıkanacaktır...

gerçeğe prangalıdır insan ondan bu heyecan
ürpererek sokulur uzayan gölgesine
cılız iniltilerle eriyip damlarken kendi içine
hırslarına sundurma ister nisyan ile yaşarken
harfleri öper rakamlara sığınır
kadim hikayelere inanır
parlak külçelere
ağzında biriken köpüklere
dünya mağma zelzele ve yalanla azarlanırken...