Küçük bir çocuğun kırgınlığı duruyor hala içimde
içimde bir ormanın en uğultulu yolu
ve artık gelmeyen aramalar aralıyor aklımın kapılarını
çalmayan telefonlar
başımı camlara yaslayıp gitmek isteği bu biraz
herhangi bir kentin otogarında inmek
ve düşlemek ölümü
yaşamı bir giz gibi saklamak içimde



önüme çıkan her engelden
yırtılan bir yürek kalıyor bana
parçalanan bir fotoğrafı bırakıyor avuçlarıma yaşam
her şey yitip tükendiğini hissettiriyor artık
aydınlığa çıkmayan bir tüneldeyim
ve biran bekliyorum sesini duymayı sevgilimin
sevgilim: hınçla bir oku çekip iliştiriyor göğsüme
çığlığını duyuyorum kulaklarımda
yankılar ve insan gürültüsü sarıyor etrafımı
bir kez daha yanılıyorum, böyle büyüyorum ancak
ömrüm boşa geçen yıllardan ibaret anlıyorum
bunu duyuyorum hep, bunu işitiyorum
karşılık vermiyorum, umursamıyorum bu yılgınlığı
aklım olsa olsa
bir anısında takılı kalıyor hayatın

her geçen gün biraz daha fazla köreliyor içimdeki umut
gidenlerin bıraktığı intiharlar kalıyor bana
acısını duyuyorum olup bitenlerin
ve tekrar gitmeyi düşünüyorum o dipsiz kuyulara
ve dövüşmek yalnızlıkla
boğulmak kalp suyunda gençliğimin
Ama inkar etmiyorum
hızla törpülenen bir yaşamdı benimkisi
yitirmeyi seven bir adam

umudu ve unutmayı unutur kılan bir şair