3
Yorum
5
Beğeni
0,0
Puan
1032
Okunma
Bugün
Sükuta dalmış bir ırmak gibi
önünde diz çöküyorum tabiatın
ve dengesini yitirmekten korkmayan bir ip cambazı
gibi yaşamın o ince ipinde
usulca bir gidip
bir geliyorum
Bu;
Eteklerine sarıldığım bir ormanın kuytusu belli ki.
Dünya
duvarlara yaslanıp ağlayan bir çocuğun
vakur başı
omuzunda taşıdığı
yükün ağırlığıyla
belki de bungun yürekli
bir adamın
ayrılığa direnmeye çalışmasıdır
Dünya
bu hep tümseğe çıkan yol
öğretti umudu
ve aynı zamanda umutsuzluğu
Ama inanıyorum sonunda
Evindeyim, bir,
İç sıkıntısına karşı koymak için.
Cevap Yaz
