2
Yorum
2
Beğeni
0,0
Puan
912
Okunma
Kırılmış çocukluğunun da şairliğine ithafendir sevgili dostum.
Şairim
bir urganla astım kendimi
o derin sularda, çıt çıkmadı bedenimden
istedim ki son defa okşasın başımı rüzgar,
çağırdım yüreğimin ormanlarından hemen onu
Şairim
bir aşkla bölüştüm yüreğimi
bundan kalmadı yarısı da
gitti elimden
o son varlığım da çürüdü adeta
göz çizgilerime kustum esrik
şiirlerimi bende
Şairim
biraz kırgınım ya da hiç
değilim tek parça yaşayabilmiş
parmaklarımı da eski bir kalemden ödünç
almıştım
o da gidiyor ölümümün peşinden
Şairim
kırılmış bir enstrümandır artık
kuşkuyla ellerime aldığım.
kırk kapıdan geçip bulduğum
o tek ve gerçek olan
saadeti de göremeden
öleceğim belkide
Şairim
yaşasın ey hayat!
diyemeden buruştu elimdeki umut
şimdi koca bir hiç susmuş tenimde
kanımda gezinen hüznü bulmuş
Cevap Yaz