Bütün şiirler bir paranteze yazılır
parantez kapanır ve katılır yüreğine
acı bir dokunuş gibi hüznü iyi bilenlerin

alamıyorlar artık ikramiyelerini aşktan
bense daha çok bedel ödemek için ağlayan
bir kadının elleri kadar titriyorum artık

farkım yok köhne bir zarfa iliştirilmiş
ölüm kararından


ve giden hiç bir sorunun
cevabı gelmiyor
yapmam gerekenleri bilmiyorum bu yüzden
ve yapmamam gerekenleri



canım sıkılıyor
içimde gövdemi parçalayacak bir hevesle
çıkıyorum kıskaçları olan bir sokağa
biraz daha kursağıma takılırsa bitecek diyorum
biraz daha kursağıma takılıyor
ve bitiyorum.
ve ağzımdan zehirli bir mısrayı tükürüyorum
karşı kaldırımda yürüyen kendime doğru


bak isabet aldığım hep kendim
alışkanlıklar eskidi
bende değiştirdim gelen bütün sesleri
bir diğeriyle
ve karşı kaldırımda hâla kederle yürüyorum


ama bir gün
geleceğim yeniden sizlere
ağzından kan boşalan bir şiiri okumak için
ceketsiz, hırkasız,
yanmak üzereyken bile konuşan bir şair olarak