bakarsın bir gün
her hangi bir şiirin
en masum kokan
özlem dolu bir satırında karşılaşırız
elimde senden kalan mimozalar
her ne kadar kahverengi olsalar da koklamaktan
hala beyazın aksi vurur yüzüme
her şiir ne kadar masumsa
ben de o kadar masumum işte.




bakma sen gözlerimin bulutlu gezdiğine
yağınca kayboluyorlar
gözyaşının değerini bilmeyenler utansın
arada karaları bağlasam da
beyaz bir kardelen durur saçlarımın dalgasında
vurur yüzüme görmezsin
sen gül koklamaktan fırsat bulup
dağlardaki reyhanların kokusundan bihaber
yaşamı astığın gecelerin
en çılgın düşlerine sarılmış
kısır bir ağaç misali
direnişin en koyu çatışmalarından sağ çıkmış
kupkuru duruyorsun sahip olduğun ovada
sağsın şükür.




anasız kuzular çevrende birikmiş
aç susuz dudakları
dudaklarında.




bakarsın bir gün
geçmez dediğim yolum
yolunla kesişir
dudaklarımın sıcaklığı adını anmaktan değil inan
yalnızlığın uykusuzluğundan
al basan lohusalar gibi
kendinden habersiz selam verirse dilim diline
umudun silahlarını kuşanma boşuna
vefasızlığın çaresi yok
kanserli hücreler gibi yer bitirir insanı
kupkuru bir beden kalır geriye
seni hatırlattığı için bağışla.




Lavinia