AŞK ÖZGÜR ARTIK

Ey sevgili
Ne kadar mutluyuz düşündün mü hiç
Canda can çekişmekte aşk
Tahmini tasavvursuz ayrılıkların
Suçlusu
Sen ve ben

Çırpınır durur göğüs kafesimizde yüreklerimiz
İçi boşaltılmış bir duba gibi bedenlerimiz
Medcezirlerin beşiğinde
Ninnilerle
Masallarla avunuruz
Nafile sevgili
Nafile sarsıntılarla yaşama tutunuşumuz
Hicrana kurbanlar vermekte
Zulme boyun eğmektedir insanlığımız
Yavaş yavaş tükenmektedir umutlarımız

Ey gözünde nefreti büyüten yüreklerimiz
Hangi kin alır sevginin yerini
Hangi umudun yerini umutsuzluk
Gözlerimiz kör
Kulaklarımız sağır
Yorgun düşmedi mi nefrete attığınız kulaçlarınız

Oysa gökyüzünden biri size bağırır
Avazı çıktığınca
Boğazı yırtılarak
Henüz ay’madınız mı
Bıkmadınız mı bu vahşetten

Ey sureti insan görünümündeki caniler
Bilinmektedir beyninizden geçenler
Bir anne hıçkırarak yutmakta kara dikenleri
Ve çıkartmaya çalışmaktadır
Dudağını kanatarak umuda maviyi

Ey dindar bildiğimiz insanlar
Bilmez misiniz kainatın nasıl yaratıldığını
Tövbelere ne güzel kapılar açıldığını

Aşka giden yol uzun ve sarp
Siz zirveye ulaştığınızda
Dönüp te köhnemiş dünyaya bir bakın
Yaşanırkan onca zulüm
Yazık size
Cennet diye yarattığım bu kainatta
Duyarsızca sessiz kaldınız

Ey savaş çığırtkanlığı yapanlar
Ey birinin ölümünü mübah
Diğerinin ölümünü günah sayanlar
Duydunuz mu hiç bir bebeğin iniltisini
Bir annenin yüreğindeki acıyı
Dalga dalga depremlerle dövüldüğünü
Yutkunarak içine defnettiği sessizliği

Ey “bana dokunmayan yılan”
Tuzum kuru ollsa bile içime akıt zehrini

Ey kulaklarımda uğuldayan rüzgar
Ey zemheri ayazları
Yok olup gitmekte insanlık
Sevginin yerini nefretler almakta
Varın siz de dualar edin
Lal olsun dilim
Susarsam bir bebek ölümüne
Bir annenin sessiz çığlıklarına

Yalvarırım düşsün sesime jilet yarası gibi
Haykıracağım son nefesime kadar
Kılacağım sesimde özgür
Sevgiyi ve aşkı özgür artık

Efkan ÖTGÜN