YETER

Farzet Kızıldenizin içinde kaynayan volkanım
salla bileylenmiş usturayı kes şah damarımı
rotanı aşka çevir
“hazin bir elvedayla” acıtma canımı

yeter artık
ben hoşnut muyum
içimde fokurdayan lavlardan
düşün ki yüreğime sızan eriyiklerle yakıyorum sigaramı
sana dair düşlerim gibi
nefes nefes çekiyorum içime çektiğin acıları
avuçlarımda taşıyarak korları

öyle derin ki ruhumda
çözümlemesi imkansız nidaların
rahvan zelzeleler yaratır gidişin
üşütür mermer musallada bedenimi
yeter artık
bu eylül vakti
hüznünle çatlayan tenime
ruhuma giydirme sensizlik gömleğini

hangi kader yazgısı
nerede doğdun
hangi mahalden geldin umurumda değil
bana sen yeter

bildiğin gibi ben
sana
kalu beladan beri yanmaktayım
yangınlar içinde geçti çocukluğum
bu yüzden
avazım çıktığınca susmaktayım

şimdi beslenir ruhum acılarla

Tanrım
ona gelecek acılar
kapılsın fırtınalara
kırılsın ibresi pusulanın
düşecekse acı seyir defterine
unutma
üslenirim bütün kederlerini
ben hep buradayım
kalu beladan beri
zaten hep yanmaktayım.

Efkan ÖTGÜN