Yerle birim

Sandım ki gülüşünden girilir içeri
Ay ışığı içilir bakışından
Ve kâinat seyredilir duruşundan
Sandım ki bir uçarım yere göğe konamam
Sandım ki bu kalp ancak bu kadar yerle bir edilir
Açım açığım diye

Bir Salvador Dali tablosundayım
Zamana kafa tutuyorum isyanlardayım
Farid‘in keman sesi kulaklarımda
Simsiyah koca bir meydan kucaklıyor
Birden iki etmeyen beni
Hiç yalan olmasın
Ya ölüm kadar yalnızım
Ya da ölümüne yalnız
Kurulup oturuyorum tam ortasına
İşitmiyorum duyuyor musun?

En çok yıkıldığım yerdir diyorum
Beni sevmediğinin farkında olmayışı
Ve ben insanım elbette, yalnız kalacak kadar
Ve ben insana inandım, insan kalacak kadar

Oysaki
Harabe bir gönle taht kurulmazmış
Müsait bir ayrılığa çıkarmış
Yüzünden geçen bütün yollar
Vazgeçerek şarkıdan şiirden
Hiç yadırgamam gömüldüğüm kalbi
Lakin şairin de dediği gibi
Yine açıklarda bulurlar leşimi

Şimdi tesellisiz bir not daha düşüyoruz karanlığa
Bir işaret bekliyoruz yaşadığımıza dair
Haklı buluyoruz kendimizi içimizde bir yerlerde
Bir ses bir hüzün ve çift gözyaşım
İnsan insana inanmıyoruz mesela