AŞİYAN’DA
Alaca bir geceydi
Aşiyan tepelerinde,
Vazgeçtin bir umudu
Yoğurmaktan...
Nerdeyse sessizdi her yer.
Tüm yapraklar dingin,
Kuşlar, böcekler ve suskun,
Yakarışlar…
Ay sade, yıldızlar kuluçka da
Bekliyor iken;
Yanında olmayan bir canlının,
dokunuşunu duyacaktın dudaklarında.
Parmak uçlarında İlahi Kudretin,
Aşk-ı mucizesi oluşacaktı,
Birazdan…Sabredemedin…!
Sonra, kendi kendine çarpan
yapraklarının sesi duyulacaktı.
Çiğ yosunlu pelit ağaçlarının.
Daha şarkılarını söyleyeceklerdi,
Cırcır böcekleri nihavent’den.
Bak işte… rüzgâr da çıktı heybesinden.
Ve biraz ötede,
Kendi yolunun tozunda
Boğulmaya başladı Aşiyan.
Raffan atının kuyruğuna değen,
Beyaz pelerini ile geliyor,
Yıldız kuyulu, yürekli adam.
Sen…bir umudu sabırla yoğuramadın...!

M.Güneş