ölü duvarlar
delik deşik günlüklerine yazdılar

/ vurulduk uzak gözlerin kör gölgelerinde /

..

fazlasıyla acıklıydı
öz güvenimi kaybettiğim
o intihar eden vicdanlar vakti

kıyısında bir ülkenin
salıncaklarda sallanan minyatür yaşamlar
kanıksadıkları dini eksik uyuşmalarıyla
kendilerinde kutsallaştırdılar özürlü ruhlarını

besmeleyle
görmezliği çekenlerin dualarına denk geldi
Tanrı’nın utanarak yüzünü kapamasına vesile olan
o delik deşik duvarların evvel zaman çığlıkları


bir bebeğin kısa notlar ayırması
annesinin kırık kaburgadan yapılmış ağıtlarına,
zaafı susmuş berbat bir insanlığın yetmezliğindendi

yedi güne sığan
yedi bölgelik istisnasız insansızlık
yolun ortasına devrilmiş kadına
ancak gebertilmiş yazgılarıyla baktı

bilinmeyen bir lisanla
bilinmeyen bir ırkın gözleri konuşmalıydı artık

yeter adlı bir düşün
bitsin yerinde olmalıydı kardeşlik

ben
şüpheli yüreğimi sorgulanmaktan
sorguladıkça ölü bedenlere asmaktan bıktım

darmadağın bir şiirin ulak sesiyim
duyun aslınızda var olan
duymaktan korktuğunuz kendinizi

herkes başkalarından
başkaları herkesden alıntıdır

ve son bir çabadır yaşamak için
savaşın çürümüş etinden yaratılıp
barışın bacak arasından doğması

hadi
içimdeki çocuğu da vurun
kirletilmiş şehirlerin yasak sokaklarında

..

bugünde böyle geçmez değil mi ülkem.!