sallanan atla gidilir mi uzaklara.!

..

gidiyordum
sarı sıcak günden ayrılmış
karanlığı küflü bir zaman almıştı

hangi peronun yalnızlığına sığınsam
hangi limandan kalksam uzak bir sessizliğe
yada hangi otobüsün buğusuna binerek gitsem

derken..

kahrolası kentin
arka kapısında yakalandım çocukluğuma.!

farklı bir resimle çıksaydı karşıma,

öyle yıkık durmasaydı
vurmasaydı alnına yetim ayın öksüz ışıkları
gözlerinde annemin gülüşü olmasaydı
dolmasaydı yanak çukurlarına tuzlu yağmur
babam, babam Haziran kokmasaydı
ve düşmeseydi dudaklarından
o ilk yazdığım "ÜŞÜMEK" şiiri

kafamı aralığın pusuna vura, vura gidecektim..

hep o içine kapanık haliyle
sırtında çabuk büyümüşlüğü
ve
saçlarına karışmış rüzgarı görünce
cebimden çıkardığım bir düşü verdim ona

bir ihtimaldi zaten bildiği, bilmediği herşey

saklambaçlara saklayıp, kaybettiği vakitlerde
sarkaçlar altına tünemiş umutlarda bulurdu kendini
kimselere söyleyemediği o sübyan keder oyunlarıyla
en çokta kirpiklerinin ucuna astığı bayramlarla mutluydu

hiç öyküsü olmadı mesela
kırık dökük utanmalar içinde
saplantılı masallarda koşardı

dizlerinde yaralar
kabuklarını soyduğu yaz rutubetlerinde
acı duyumsamanın
değişik renklerini öğrenmeye başladı

canını yakıyordu aşk sandıkları
canını yakıyordu yedinci yaşı
canını yakıyordu ölü bir adamın
duvardaki yakışıklı fotoğrafı

bana, geçmişten olan
en zararsız olandı

ve gidiyordum
paslı sokak tabelasına
kirli camekanlara
çingenelere
caminin bankına
lal bakışlı sahile
hoşçakalın diyerek
toz, toprak yuttuğum sevgi seslerinden
aklımdan, fikrimden, zihnimden geçip
yüreğimin şark sürgününe atıyordum beni

olası hayaller kurduğum katıksız ömrümde
bir çocukluğuma sahip çıkamadım

ön yargılı hurafe alışkanlıklardan
boynu bükük suskunluklardan

yasaklı bir yaşamın yasaksız uçurumundan
onu almadan bırakıyordum bütün hüzünleri

/ anladım ki
büyüdüğünde çocukluğun ölmezmiş /

denizin tersine akan sularına yaslanarak
bir çiçeğin özünden süzdüm elverişsiz zamanı
gidenler gelmiyor, gelenler hayal yıkıyor
dillere yapılmış balkonlardan yalanlar düşüyor

ve gitmek
insanın sadece kendini terketmesi oluyor..

boşverdim
kandırdığım gitmelerde ki ucube düşleri

onca talan
onca ihanet
onca resmiyetsiz boşlukta
bana çocukluğumu armağan ederek
kaldım
bu kahrolası kentin sessiz anılarında


..

bir daha çocuk olmaktı belkide
o lanet okunan hayata
bir çift gözle tutunduğun kayboluşlar..belkide!