gittin ...

-bin yıl geçti üstümüzden-

bir nefes gibiydi oysa
ellerimi bıraktığın an
-sanki hala sürüyor sürgünlere-

bir ömrün şarkısını dinliyorum şimdilerde
buzul kütlelerine yüklenmiş belli ki
zamanın inceldiği yerden koptuğu
kırıldığı
son bakışına savrulduğum gözlerinden



gittin ...

yağmurlarda kaldım sabah ayazları
şimdi mevsimler hazin
melodilerine tutunmak
ayrı ayrı ayrılıkların
üşüyen ellerimde ölgün hasretler
kefen kefen
aşklara ak düştü
kışım artık işte anla
yüreğinin sicaklığına



kırık bir kanatla kapıldığım
saçlarının kokusuna meftun rüzgarları
mesken tuttum yalnızlığına
seyyah olup seyreyledim
bulut siyahı kederler derledim semada
soldum
göçebe ruhların güz bahçelerinde
mevsimine geç/miş bir baharda



-melek kanatlarında büyütmüştük sevgileri-
-sonra savrulduk bir zamanlar-
-hayatın kirpik uçlarına-

biz
o sıra iki damla göz yaşıydık seninle
sonra kapandı yaşam sahnemizin perdesi
yağmurla düştük bulutlardan
karlı bir dağın yamacında tutunduk
konu komşu olduk kaderimize
ayrıldık kendimizden
düşerken birbirimizden
sarıldık uçurum çiçeklerine



gittin ...

tutunduğumuz yerlerde hasretleri büyüttüm
güzlerle sarardım
güllerle soldum
zamanlarda kurudum

hala kokun gibi
kurumuş işte çiçekler
koparamadığım
-ellerimdeler hala sen gibi-



yüreğimin yarası derin kuyularını
sana açtığım renkleri
açmadım hiç
sana sakladım işte anla

belki açar diye
çok uzak bir zamanda
bir mahşer gününde belki
bir başka baharda
-bir başka çiçekte seninle birlikte-

açarız diyorum işte kendimce
bir çiçekte
seninle birlikte ...






" beni bırakma " demiştim bir zamanlar
hatırlıyor musun ? ...





























Mert Yiğitcan
istanbul / 11 aralık 2015