benim adım engelli
dışarı çıkamam, evde mahkum gibi yaşarım
ulaşım araçlarını kullanamam
sokakta, parkta, alışveriş merkezinde,
havuzda ,sinemada işim yok aslında
öyle ya ..
ben engelliyim.

benim adım engelli
evlenip çocuk sahibi olmam bile çok ters karşılanır
hatta sağlıklı birisiyle ilişki yaşamam tepki görür
olmayacak bir şeymiş gibi ...
çalışmamalıyım , okumamalıyım
güya..kötü bir şey
çok kötü bir şey …engelli olmak.

benim adım engelli
engeliniz beyninizdeyse delisiniz,
engeliniz gözünüzdeyse körsünüz
engeliniz bacağınızdaysa topalsınız
engeliniz kulağınızdaysa sağır…
engeliniz bedeninizdeyse sakat…
engelli olmak …
zordur çok zor…

benim adım engelli
hayat boyu bir sokaktan geçerken
normal olmadığınız için dikkatle incelenirsiniz..
kaldırımlarda, otobüslerde, okullarda …
her şeyden önce her zaman
bütün bakışlar sizdedir.
başınızda dikilip bir işi nasıl yaptığınızı
tıpkı yeni yürümeye başlayan çocuğunu
yürürken izleyen anne gibi izlemeye koyulurlar
ezilirsiniz …
zor durum vesselam...
zordur engelli olmak …

benim adım engelli
mimarından ,inşaatı yapan müteahitine...
yolları yapan belediyelerden ,çevre mühendislerine,
kaldırım taşlarını döşeyen işçilere kadar
hastanelere, devlet dairelerine,
okullara, mağazalara, barlara, kafelere,
otellere kadar aklınıza gelen her yerde
hiçbir Allah’ın kulunun aklının köşesinden geçmeyiz

tekerlekli sandalyesi , bastonuyla
bir engellinin gelip geçebilme ihtimalinin
ya da hakkının olduğu düşünülemez…
uzun ince bir yol işte
yürüyoruz…

benim adım engelli
bütün bu sebeplerden dolayı zor iştir
bizim memlekette engelli olmak.
sokaklar bize göre değil,
bu yüzden de eve kapanmak demektir engelli olmak.
işte sırf bu yüzden daha çok fırın ekmek yememiz gerek
insan olmak zor bir zanaat
engelli olmak zorunda ötesinde.

benim adım engelli
günler film şeridi gibi gözümün önünden geçer durur...
arkadaşlarının alaylarıyla çocukluğunu bile yaşayamamış
önyargılara takılmışızdır her zaman.
yaptığınız uğraşlar zehir eder hayatı size
zihinsel engellisiniz…
fiziksel engellisiniz…
yaşadıklarınız çok vahim şeyler
hayat boyu birilerine muhtaçsınız
insan olmayı sorgulatan cinsten
engellilerin yaşadığı her dram

beni adım engelli
down sendromlu çocuğum
doğumuma bile insanlar karar veriyor
yetmedi...
zihinsel engellilerin din algıları yok diyorlar
bizim Allah’ımız yok mu yani
bir insan bu kadar mı aşağılanır
mahallenin çomarı gibi
mahallenin delisi olarak görülmek

benim adım engelli
kafamız daima yarık,
yüzünüz kolumuz çürük içinde
mahallenin çocuklarının taşladığı deliyiz çünkü...
yalnızca çocuklar mı?
koca koca adamlar…
sözüm ona yetişkinlerin sizinle alay etmesine aldırmamalı
sürekli onlara delilik yapmalısınız
deli deli kulakları küpeli…

benim adım engelli
hakaret, alay ve işkence,
mahallenin en doğal hakkıdır zira...
mahallenin delisine her şeyi yapmak mubah
sadece bedeniniz değil,
yetmez.
ruhunuz da tecavüze uğrar.
engelli her çocuk gibi.

redfer