siz bir çocuğun savaşta nasıl öldüğünü
hiç düşündünüz mü?
vurulup yıkıldıklarında,
sönmekte olan gözleriyle son kez göğe bakıp
başları toprağa düştüğünde.

böyle ölüyor çocuklar
bazen bir mayına basıyorlar,
son duydukları madeni bir mekanizmanın sesi oluyor
bütün etleri, kasları, damarları parçalanarak
gözlerine giren mermiler, ciğerlerine saplanan kurşunlar
kan gırtlaklarına doluyor
kim ister böyle ölümü
en uzak, en hücra, en ıssız köşelerde

böyle ölüyor çocuklar
önce bir vınıltı duyulur
uğursuz, ürkütücü bir vınıltı,
başını kaldırıp gökyüzüne bakarsın,
o vınıltı ani bir homurtuya dönüşür sonra,
bir karaltı süratle yaklaşır
dehşetli bir patlamayla etrafındaki hava boşalır,
kolların, bacakların patlamanın olduğu yerden koparılır,
havanın korkunç çekim gücüyle
alevler içinde yanarsın

her gecenin son gecen olabileceğini,
ertesi gün ölebileceğini düşünün
hiç tanımadığım insanlar için
binlerce ölümün kucağında
yıkılmış binaların, çökmüş evlerin, içinde

yeryüzünde bir çocuktan daha kıymetli
hangi toprak parçası var ki ?
neden insanlar savaşsız yaşayamaz?
hiç anlayamıyorum

redfer