Kör ayağıma sordular sevda yolunu,
Yürütemedim dilimi sessizliğin sokağında
Kalbimi bir kağıda sarıp yaktım
Acıdı aklım,
Sevda yolunu unutalı oysa
Yalnızlığımla ne şairler öldürdüm
Sırf baharı seviyorum diye
Suskunluğumda açan her çiçeğe
Unutulmuş bir mezar oldum.

Yüreğimin kırık ucunda büyüttüm uçurumlarımı
Emzirdi korkularım yitik düşlerimi,
Kısırdı öfkem, nasırlıydı dilim
Astım en onmaz yarama türkülerini yalnızlığın
Sağır ellerimle avuçladım yüzünün düşen yarısını
Diğer yarısı kederim
Gülüşün bir yağmur damlası gibi ordan oraya
Çiçeklerini arar gençliğinin
Ve düşenin sevdası olmaz, ayrılıktan çok
Yalnızlıktan azdır bütün salgın isyanlar.

Bata çıka yürüyorum
Yokuşlar düşüyor dibine mecalimin
Yaprağına düşman kesilmiş ağaçların yasını tutuyorum
Kalbimin kuytusunda
Ruhumda bir deli rüzgar türküsü, alabora olmuş sesim
Yankılanıyorum çaresiz bir ateşin son deminde
Seni karanlığın koynunda çizgili yüzünle buluyorum
Saçlarında ölümsüz bir can saklarcasına.

Beraber susmanın devri de bitti
Konuşacak hiçbir şeyimiz yok şimdi.



Nedim KARDAŞ