Karanlık bir oda kollarımdan tutmuş birileri tanımıyorum
Sürüklüyorlar ruhumu anlam veremiyorum
Bir çığlık kopuyor içimden kulak veren bulamıyorum
Bir yere götürüyorlar neresi göremiyorum

Tozlu duman çevirmiş etrafımı gözkapaklarımı açamıyorum
Ellerim kelepçeli ayaklarım prangalı kaçamıyorum
Öyle bir yer ki her yer kasvetli nefes dahi alamıyorum
Çırpınıyorum çaresizlikler içinde bir çıkış bulamıyorum

Gözlerimdeki yaşlar dudaklarımı ıslatıyor durduramıyorum
Dişlerim kenetlenmiş sımsıkı birbirine konuşamıyorum
Kalbim savrulup parçalanmış ellerinde geri toplayamıyorum
Nereye götürüyorsunuz beni diyorum cevap alamıyorum

Nasıl nereden geldim oraya bilemiyorum
Vesveseli dağdağlı dünyanın ortasında duruyorum
Kulağıma bir ses geliyor Anne Anne! Kızım bu duyuyorum
Her şey bir rüyaymış meğer dünya uykusundan uyanınca anlıyorum
Cansu KALÇIK
NEREDE UYANIR İNSAN?
RÜYA DA MI?
BU DÜNYA DA MI?
KABİRDE Mİ?
AHİRET DE Mİ?
NEDEN HER ALEMDE KENDİNİ DAİM SANIYOR İNSAN??