Hayat bana hiç adil olmadı
Ya haykırdım sessizce
Ya iç çektim kimsesizce
Çok erken sustu içimdeki bülbüller

Kırmadan kırıldım
Sardığım kollarda yanıldım
Şimdi kendime çok uzakta kaldım
Çok erken sustu kahkalar gülüşler

Çocuk masumiyetimi insanlar çalıp götürdüler
Kötülük nedir bilmeyen kalbime hesap öğrettiler
Karşılarında hep yenildim acımadan ezdiler
Çok erken sustu içimdeki çocuk

Ben geceleri hep hayaller kurarken
Gerçekler yüzüme vurdu sabah erken
Gün ışımaya başlarken
Çok erken sustu gözümdeki ışık

Neler bekledim bak neler buldum
Tüm çabaladığım işlerde ben yok oldum
Bu dünya da kazanacağım diye kayboldum
Çok erken sustu hayaller beklentiler

Baktım kimse suçu üstlenmiyor
En sonunda kendi kendimin yargıcı oldum
Kendi kendimi suçlarken buldum
Çok erken sustu bendeki mevsimler

Kaleme kağıda küstüm, satır aralarına hapsoldum
Yazdıklarım hep kahır okuduklarım boşa
Var mıydı bir okuyan şiirlerim dökülseydi bir saza
Çok erken sustu kulağımdaki nameler

Çok erken yoruldum bu hayatta
Bugün varım belki yarın yok ama
Bitmiyor derdi kederi koşuşturmacasıda
Çok erken sustu yaşama sevincim

Çok erken kaybettim beni ben yapanı
Sevdiğimin ellerinde en güzel anlarımı
Dostumun elimde var olan mutluluklarımı
Hiç bilmediğim insanlar için yarınlarımı

Çok erken sustu neşe dolu şiirler
Çok erken bulaştı beyaz saçlarıma
Çok erken çöktü hüzün bağrıma
Çok erken döküldü kıyamadığım saçlarım
Çok erken sustum çok erken susturdular
CANSU MENGENCOĞLU