askere hep birlikte gönderilirdi gençler.
hep birlikte yapılırdı nişanlar düğünler.

“-yavuklular görüşmek ne ya(hu)
birbirlerinden kaçarlardı
şirp oynarlarken bile, öğle paydoslarında
evlenenler sofrada yan yana
oturmak bir yana konuşamazlardı

babam eşeğin yükü alınacaksa
“-anaa”derdi,
olmadı bir daha
“-anaaa”
anam inerdi eşeğin odun yükünü indirmeye elbette
“-sana deyon” derdi
damdan inen olmazsa
duyup ses veren olmadığında
evde kimse yok demekti
anam da inmediğine göre
başının çaresine bakmak zorunda..

kendi çocuğunu sevmek ana-babasına
ayıp olur diye yasaktı,
saygısızlıktı
nedenini anlamasalar da
araştıramazlar,
soramazlardı...
soranlar da alırdı cevabını
cevap problemden daha karmaşıktı
"valla ne bile(yi)n ben"


















olur mu ayrı-gayrı,
eşyalanmak,
ev açmak,
tarla almak ürüsüme aykırı
böyle bir şey baş kaldırmakmış
“-babalı oğlanın malı olmaz” mış...

“-ben şu kızla evlenece(ğim)n”
diyemez bir delikanlı
ne de bir kız
“-ben ona varman”
ya da “-gönlüm başkasına sevdalı”
“-eveli
“kime varcan•”
…
“mehel görüyon mu” deyen mi varıdı”

ancak;
“-bobam nasıl münasip gördüyse” diyebilir
bu! söz konusu kişiye gönlüm var demekti
yine de; anası da kızının gönlündekini bilir...
çok geçmez;
urba alımına gidilir,
sebep olanlara fistan-gömlek giydirilir
bundan sonra
“babam nere keserse”
“ganım oraya” akar,
gönül verilir
ömür vakfedilir
çalışılır, çabalanır
duvağınan girilir,
kefennen çıkılır..














“-ne bilen anam işdecik
sokakda şirp,
sinmecik
ip atlayıp
evcik oynarkana
“seni verdik” dediler
gocaya varmak filen aklıma gelse ya
neydilip ne goncacını bildiğim mi var
huncucuk.. deli bi çocuk,
“eyikine vermişler
ha ben de evimi yurdumu bildim
erimi sevdim mi
deyen hindi..
Allah gayıl olu(r) mu emme
olduk getdik işdee”
şükür emrine..












DİPNOT
yavuklu : sözlü, nişanlı
şirp :sobe
gelenek, görenek
kime varcan • kiminle evleneceksin
mehel/(meyil mi bilmem): münasip, uygun