TOPRAKTAN İNSANIZ

İnsan toprağa karışınca,
Toprak memnun kalır mı?

Bizler ne kadar günahkar olsak da,
Kim ve ne olursak olalım,
Her kese bağrını açan ve kabul eden.
Topraktan başka ne vardır?

Ah! toprağım benim;
Başında dönen ne çileli dünyan varmış,
Herkes yedi ama doymadı sana,
Sen de yedin bizi ama bitiremedin...

Halbuki bizlerin hamuru sendin;
Hayat bizi kendi elleriyle,
Dünya denen teknede yoğurdu
Ve ekmek gibi çiğneyip yüzüne tükürdü.

Suyum, havam senide yaşatır beni de;
Bedenim rahat mı edecek,
Ruhum seni terk edince?
Kalbim, gözlerim, sesim, nefesim
Yaşadığım her şeyim;
Al senin, ömrün olsun...

Ben toprağım, rüzgarınla savrulan kum,
Çölde kuraklıktan çatlayan dudaklarım,
Yağmuru susuzluktan içen çamurum,
Yani topraktan var olmuş insanım...

Ne kadar zengin olsak da, şanlı ve şöhretli,
Neye yarar ki, bu dünyada her şeyin sahibi
Allah’tan başka kudretli kim, ne var ki?
Hiç kimse unutmasın, ondan geldik ve ona döneceğiz...

Hani derler ya; toprağım gelmiş, hoş gelmiş!
Oysa ki, bizler senin davetsiz misafirleriniz,
Taa ki! Hecel kapımızı çalana kadar,
Nefesimizden ruhumuzu tutup alana kadar...

Figen ANAR