Bir balıkçının oltasına takılır umutlarım
Sakladığım gökyüzünden yansıdığı kadar
Çektikçe söner kendiliğinden
Bir yakamoz misalidir nefes alışları
Ne ay ister ışıltısına bahane olarak
Ne güneş
Ne de gün
Çünkü
Mavilikler içinde
Toz pembedir bugün
Tozu
Keser nefesini balıkçının
Hayranlığını gizleyemez kamarasına
Korkar
Sakınır belki
Su alır da ıslanır diye sintinesinden

Bir balıkçının
Oltasına takılır umutlarım
Unutur balığı
Aklına getirdiğim için kaçar huzuru
Umutsuz yaşardı önceleri
Yanar
Denizin ortasında geçmiş günlerine
Yakınır uzak kalmışlığına sevdiğine
Asılmak gelir içinden küreklerine
Alamaz umutlarımdan gözlerini
Belki de kasıtlı olarak almaz
Kim bilir ki
Belki de gücü kuvveti kalmaz
Dalmaz bir daha derinlere
Dalmaz gözleri de uzaklara
Yemez bundan böyle denizde vurgunu

Hani
Takıldı ya umutlarım bir kere oltasına
Bir virgül koyuverir
Hayatının tam ortasına
Geçmişi
Kalır geçtiği suların yorgunu

Sırtındaki eğrilik
Tıpkı sandalın omurgasına benzer
Yüzündeki çizgiler
Göz kenarlarındaki kaz ayakları
Umutlarım gibi
Masmavi olan rengin altını çizer
Ellerinin nasırı acıtmaz
Çatlaklarından çektiği sızı kadar
Yükselir hava
Sonra martı sesleri gelir
Bir yunus görünür aniden
O gelince değişir denizin tabiatı
Çünkü
Yunus kaçırır balıkları
Yunus güzelliği kadar
Balıkçıya da zarar

Umutlarım oltasından sarkar
Bodoslamasına doğru döner yüzünü
Güneş yanığı tenine bir serinlik arar
Güneş denizi ısıttığı kadar
Tenine de zarar

Zararlar içinde
Umutlarım umudu olur
Kaldırır başını benim gibi yukarı
Beyaz bulutlar arasından maviliğe dalar

İşte
O mavinin içinde
Saklıydı umutlarım
Hepsi düştüyse bile suya
Beddua etmedim ben hiç
Ama samimidir duygularım
Tertemizdir umutlarım
Kimse onları oltası ile çekemez
Ve şaşırıp alsa sandalına
O balıkçı
Bir daha iskeleye dönemez

Bir balıkçının oltasına takılır umutlarım
Çekse kayıp
Çekmese ayıp

Biliyor musun sevgilim
Hiç beddua etmedim ben
Bütün
Umutlarım da hep sana dair
Ve
Bir dua’nın kabulüsün sen
Tecellisinde
Ben
Aşk’tan beslenen bir şair
Sen’se
Hiç bitmeyen bir şiir

Ferit Özmen