Aşk ile yakılmışım, sen’li ağıtta
Tutuştu yandı işte, kalem kağıtta
Bıraktığın bu külü, lütfen dağıtta
Okumasın kimseler, cümlem senindir

Sorma bana sevdiğim, ağlatan kimdir
Ne sitemdir ettiğim, ne sana kindir
Gözümdeki perdeyi, giderken indir
Görmesin başka gözler, onlar senindir

Nasıl bir yara açtın, şair dilime
Sensiz tek hece çıkmaz, düşmez elime
Bırakma sevdamızı, gönül telime
Titrerken üşüttüğü, suret senindir

Yokluğun cehennemdir, yakmaz sıcağı
Senden sonra şeytanın, kırık bacağı
Melekler imrense de, söner ocağı
Ben hakkımı devrettim, cennet senindir

Nefsim iblisten beter, soğukta terler
Güneşle ısınmaz ki, geçtiğim yerler
Bakma sen dost ağzına, kötü de derler
Oysa edebim sağdır, ruhum senindir

Bir iftira nelere, kâdirmiş meğer
Aşka biraz inancın, olsaydı eğer
Yaşatırdı beni de, verdiğin değer
Cansız kalıp yattığım, toprak senindir

İsmin sanki kaderin, özlü tanımı
Seçilmiş bir hançerdi, döktü kanımı
Teslim oldum aşkına, verdim canımı
Dönsen dirilir belki, karar senindir

Vicdanın tutar bir gün, canını yakar
Kıyamam, hemen beni gönlünden çıkar
Kim demiş ki sevdiğim, şairler bıkar
İşte bu son yazdığım, şiir senindir
Aldığım her nefeste, zikrim senindir

Ferit Özmen