/ sen dokunmadığında hiç bir yara iyileşmeyecek /
/ sen sustuğunda hiç bir ses sana ait olamayacak /

....
....


( .... ) evveliyatı vardı
insanlık erdemleri yok edilmeliydi
yüzlerce yıllar geçti
....
....
....




dağılmaktan geliyordu bulutlar
yağmur ertelendi sonra



susmaktı kaderi seslerin
sustuk öylece
sessizlik karanlıktı oysa
sustukça arttı
göz gözü göremezdi ki
kuralı buydu
bilemedik
göremedik



gece
örtüsünü çekti üzerimize

-uyuttu çocuklarımızı sahillerde yalnızlık-

yalnızdık işte
karanlıklara terk ettiğimiz aydınlıklarımız vardı oysa
yağmura gebe bulutlardık biz aslında
içtenliğimizi kaybettik
başka başka kişiliklere can verdik kendimizi
gizlerken kaybettik adreslerimizi



dağılmaktan geliyordu bulutlar
yağmur ertelendi

birleşemeyen eller gibiydi yağmur ümitleri
dağılan bulutlar çizdi kaderimizi
birleşmeyen bizdik
susan bizdik
mutlu gülücükler dağıttık odanın her yerine
oysa insanların haberleri bile olmadı



biz olamamıştık
-ben’ler biz’leri yok etti -
içimizde Mevlana misali döndük
gün gün
iç seslerimize
ama iç seslenişlerimiz yine ’ ben ’ haykırışlarıydı



’ biz ’ olmayı beceremedik işte
suskun
ezik ’ ben ’ ler olarak yaşayacağız karanlık gecelerde

ayna gibi
yaşamdan görebildiğimiz
-bakabilenlerimiz için- bile değişmedi
değişmezdi o dümbelek yapı
kolaycı alışkanlıklar
bizimdi
sahtekar postlar
sürülerde sıradanlıklar

yalnızca ’ ben ’ oldukça
-çürüyen ruhlarımızı kefenlesin gece-
şimdi acımam hiç birinize

bizi
kendi karanlıklarımıza gömsün aydınlıklar ...

O , sahillerimize vuran ölü çocuklar
ah o ölü çocuklar ;

sizlerin hepinizin de yüreksiz
insanlıktan yoksulluklarınız işte onlar
bizim ’’’ ben’’’cil hallerimizin yaşamdaki karşılıkları

’’ halkın adamları ’’ydı ’’’ benn ’’’ lerinizi büyüten çöplüklerde
üç kuruşa sattığınız da, insanlık erdemleri idi
kıl olmayı başardınız bir aşağılık g..e
ama kul olamadınız

Rab’bin bin bir belası mı ? aynaya bakın ...
Görebildiniz mi ?

22 .10 .2015 / İstanbul