Toprak kurudu nankörlük karşısında
Yediveren soldu
Kuşlar sustu
Rengi değişti semanın…

Ve âlem yoruldu
Bahar mevsiminde tomurcuk dala küstü
Ne çiçek ne meyve kaldı
Ağaç gölgesini bile kaybetti…

Bencillik nankörlük kök saldı
Ne kimse toprağı bildi, ne de Sema’yı
Kaybedildi sonra
Yalnızlık vücut buldu
Ve insanlar asıl olan yalnızlığı
O vakit gördü, bildi, anladı…

Azade

Dağlar sustu sonra Bulutların baskısıyla
Yağmurlar tarumar
Güneş küskün
Gönyesi bozuldu bu ardın

Ve çekildi sineye dualar
Kıbleye dönmeyen yüzlerde ölürken kalpler
Ne bir secde ne gözyaşı kaldı
Aşk bile kıblesini kaybetti…

Unuttuk bildiğimiz tüm hikâyeleri
Bir tek Anlatacak acımız kaldı
Öldürülünce umutlar
Azadelik bize yar oldu
Ve diller lal olur hak olan şu hale
Hangi vakittir bilmeyiz, sessizdir, bekleriz…

Bekleriz Vera...