Ve dökerim,
Yüreğimin kıvrımlarında biriken hüznü Gözyaşlarımla…
Kimse görmesin istedim
Kimse bilmesin…

Acı bendim oysa
Umut yine bendim…

Çaresizliği öğrendim ilk
Bastığım soğuk topraklarda…
En ücra köşeleri ben bilirdim
Kimse bilmesin diye beni

Sızlayan yaralarım vardı
Ve sinemden yükselen
Lal olmuş dualarım…
Tek tüllenen şeydi hüznüm sadrımda
Sitemim değil niyazım dem tuttu
Buruk dudağımda…

Utanma belası duygular
Boğuyor beni çektiği duvar dibinde
Kitapların ağırlığına hasret omuzlarım
Kaldıramıyor artık boya sandığımı

Üstüme çöksündü bulutlar
Saklasındı beni mavi üniformalardan
Ve artık emmiyor gözlerim
Göğün mavisini

Hayallerimde kokluyorum ben
Silgi kokan çocukları
Ayaklarıma yasaklanmış yollarda
Siluetimi çiziyor bakışlarım
Ve hep ihanet eder gözlerimin buğusu
Ben yine okula varamazdım...

Şimdi gidiyorum
Görüşmek üzere
Bir başka duvar dibinde…



"Ağabeylerimin çocukluğuna ithafen"