Topraksız bahçeye açılan demir kapım
Tel duvar manzaralı kör pencerem
Odamın yıkık-dökük duvarlarında umut izleri
Ve ben yükümü ranzama yüklemiş
Nereye baktığını bilmeyen...

Pırıl-pırıl bir ışık odamda
Ve tel duvarlara yansıyan loş ışıklar
Hangisi daha özgürdü acaba?
Ve özgürlük!
Herkesin kendi emeline taktığı isim…

Şimdi sıyrılıyor ruhum
Nice umutların takıldığı
Tel örgüler arasından

Ve Yüreğim şimdi intifada!
Daha gür, imanla dolu
Bazen coşkun
Bazen sakin, saydam bir deniz gibi
Gökyüzü benimle yansır bir başak dünyaya
Ve bir tebessüm hüzün yağan yüzümde...
Umutlarım…
Umutlarımız vardı yarına dair...

Birden kalabalıklaşıyorum
Küçük hücremde
Sevdiğim o mahzun yüzlü insanlar...
Her biri başka duygularla sarar yüreğimi
Ama Uzun sürmez
Son bulur bu kalabalıklığım
Gözüme takılan demir parmaklıklarla...

Peki, şimdi, şimdi yine bikes miydim?
Hayır!
’...Allah kuluna kâfi değil mi?’ (zumer-36)
O kulunu yalnız bırakır mı hiç!
Ve kapanıyorum seccademe
Yaşlı gözlerle...
Yükselir başım her secde edişinde
Cenneti yaşıyorum zindanda bile

Ey Vedudum!
Şimdi ben nasıl şükredeyim sana?
Nasıl vereyim hakkını benimle oluşunun?
Nasıl anlatayım memnuniyetimi?
Affına sığınırım! Lal olur dilim,
Hakkıyla zikredemez seni...
Sen biliyorsun yüreğime sığmayan sevgini
Huzur bulurum her secdemde
Huzur dahi aciz kalır bu hali anlatmaya

İsterim senden ey Rabbim!
Durmadan, yorulmadan isterim
Ne zindan, ne açlık, nede yokluk gelir aklıma
Dilerim senden Ey Sahibim!
Bir tek şey dilerim
Sen esirgeme benden
Esirgeme Rızanı...

Sen razıysan şu günahkâr kulundan
Vallahi, bin canım olsa
Kurbandır senin uğruna
Bin canım doldurulsun
Güneş görmez zindanlara
Hiçbir şey yıkamaz
Ama sensizlik öldürür beni!

Seninle gül bahçesine döndü, İbrahim’in ateşi
Yol verdi denizler Musa’ya
Gülistan oldu zindanlar Yusuf’a
Ve seninle huzur bulur yüreğim
Cennet olur zindan bana...
Yalvarırım Rabbim!
Beni sensiz bırakma!