öykümüz zindanımız ve çekilmez
kahrını omuz omuza omuzladıklarımız
sürgit şeceresinden aşağı
ve en aşağıdan bir yukarı bak
ikinci bir emre kadar susan bağır


bağırtıların yankısı ne zaman birleşmeye tutkulansa mahir
kıvılcımlarıyla yine şakırtı
değil yağmur
elimi tutar mısın
yolumuzu ayrıştıran ah’lara rağmen
aç kaldırımlara davudi sesini kusar mısın


şu karşı tepeler yok mu
beni karşı seni karşı
vicdanımıza kara çaput bağlatıp
biri yalnız bırakıyor ki
orada susarak salınarak biri
bizi ayaksız bırakıyor ki
el değil yel değil
bahtımızı ağlatıp nasıl da gidiyor
kulaksızın biri o


belki de ikinci bir emir yok
belki de yetişmeye bizde ömür yok
sürgit


sürgit aşağı dön git yukarı bağır
zindanımızı
o umarsızın birine diri diri
bizi birbirimize gömdürüp köklendirip
neden bu döngüye
ve neden bu kahrı bağladın bize diye git
ya da kimsin nesin sen diye sus

..
..