Hayatta hep neden çaresiz kaldım:
Bu dünya insanlarıyla yaşamak karşısında...
İnsan,
Ruhun bedeninin etrafına,
Zamanın nefesiyle ördüğü mabettir.
Nedir,
İnsanı oluşturan güç
ve nedir etrafına inşa edilen ömür?
Bir tür kavuşmadır ayrılıklar,
Bekleyiştir...
Bir çok bilgi insanın aynası gibidir.
Hakikate oradan bakarız;
Ama bizi ikiye böler...
Kadın,
Yüzünü eteğiyle peçeleyebilir.
Elin parayla doluyken
Nasıl dua edebilirsin?
Bir şeyi elde etmek için
Önce kendini iste...
İnsan,
İnsan ile aşık olur:
Hayalinin yarattığı,
Ve belki de hiç doğmayacak olan birine...
Sırtını duvara çevirirsen
Gölgen den başka bir şey göremezsin.
Kendini tanıdığın ölçüde
Başkalarını tanıyabilirsin.
Söyleyin kim günahsız,
Kim kalmış bu yeryüzünde masum?
Doğa kanunlarını yalnız insanlar çiğner:
Dahi de onlardır deli de...
İnsanın kalbidir,
Allah’a en yakın varlık.
Yaşamın ibadeti için yaratıldığından dolayı...
Gözlerindeki sahte bakışları,
Dudaklarındaki güzel sözlerin yamasıyla
Kapatmaya çalışan kimse
Ne kadar da çıplak ve apaçık ortada...
Başkalarının yanlışlarını görmekten ve bilmekten
Daha büyük bir hata var mıdır?
Ölüm,
Hiç kimseye ne uzak ne de yakındır.
İnsan da hayata öyle!
Kök,
Topraktan koparılmaz...
İnsan;
Hayatın bütün sırlarını çözdüğün vakit
Ölümsüzleşir...
Çünkü insan da
Hayatın sırlarından biridir.
Kalplerimizin sırlarını
Ancak, kalbi sevgiyle dolu olanlar kavrar.
Gündüzün acı-tatlı aydınlığını;
Geceyi karartarak insanla yadetmektir.
Hiç kuşkusuz; dünya insanın mabetidir.
Dünyada garip, gizli ve kutsal bir şey var.
Hem insanlar da var
Hem de hayatta...
Figen ANAR