keşke yüreğimiz
hep sevgi ile yoğrulabilseydi.
acıyı içimizde taşırken
öfkemizi kusmasaydık
öfkemizi kusarken de
pişman olmasaydık.

hep ayni çizgide
ve hep aynı kıyıda,
hep aynı ılıklığı hissedebilseydik diyorum ama
öfkelenirken dönüp dolaştığımız
ve geldiğimiz tek sığınak sevgiydi yine de.

çünkü sevgi dalgalanmayı
ve hoyratça esen bir öfkeyi kabul etmiyordu.
Ne olursa olsun yürekli bir bağlılık istiyordu
sevgi içimizin dinginliğiydi.
aynı minvalde yürüyen ayaklarımızdı.
koşarken hep aynı çığlığı atardık çünkü biz
kalbimiz hep aynı ritimdeydi
ağzımızdan dökülen şarkılar
söylediğimiz sözler,
istediğimiz şeyler hep aynıydı.

aynı paralelde beslenen sevgi yumağıydık
aramızda güney ya da kuzey diye bir yön yoktu
yüzümüz nereye baksa
hep aynı yönü görüyordu
yüzümüz nereye baksa sevginin
ıpılık tonunu hissediyordu.
çünkü sevgi buydu
öfkeyi kabul etmiyordu.

şimdi ideal bir tanımın keşkelerini yaşarken
yüzümüzün bir yarısı bahar,
diğer yarısı kış.
kışı yaşayınca keşke bahar kalsak diyoruz
baharı yaşasak nedense kış oluyoruz.
oysa sevgi hep aynı durakta
sabır ve sebatla dolu bir bekleyişti.

3 ağustos.