gerçeğin umutla çarpışmasında çıkan bir kıvılcımdır şiir
onunla nice yollar aydınlatır akıl
ve kalbin bütün türküleri inanca çıkar şair
koynunda sakladığın bütün isyanların
kokusuyla dirilen sabahlar varken
karanlığın sonunu getiren çocuklarla tutuşturduk umudumuzu....

şiirin süzgecinden acılar geçmeyecek kadar büyük
lakin sızmalı bir yerden irini bu acımasız çağın.

güzel bir şiirdi.
yüreğine sağlık cömer hoca.

eywallah.

seni o tövbeden muaf kılmasın hafız...
çünkü tövbe barışmaktır önce kendinle..
hepimizde bırakıyoruz aklımızı bir deliye, içimizde yaşayan. dahası rol yaparak yaşıyoruz..
off ne çok şey yazmışsın be Cömert..
ayrı dallarda olan insanlar oysaki hepimiz yaşıyoruz aynı çelişkileri, hatta/belki çelişkilerden yeşeriyor bu şiirler.
ama yağmur duasına giden adamın suçu ne, yazık o garibana, bu kadar teknolojinin bombaladığı dünyamızı kurutanlar belli değil mi?
ya sen bunları biliyorsun aslında bende yazıyorum işte...
çok güzel şiirdi..

artık akıl sır erdirmiyorum insanoğluna
şaşırtmıyor hiçbir şey beni


biz mi çok büyüdük
çocukluğumuz mu çok ıraklaştı da
birbirimizden o kadar uzaklaştık

zalimlerin alim
alimlerin zalim olabildiği bir dünyada
nehirler yukarı aksa çok şey mi?

...
Almanya’da bir Lise Müdürü, her eğitim öğretim yılı başında öğretmenlerine şu mektubu gönderirmiş.



“Bir toplama kampından sağ kurtulanlardan biriyim. 
Gözlerim hiçbir insanın görmemesi gereken şeyleri gördü. 
İyi eğitilmiş ve yetiştirilmiş mühendislerin inşa ettiği gaz odaları, iyi yetiştirilmiş doktorların zehirlediği çocuklar, işini iyi bilen hemşirelerin vurduğu iğnelerle ölen bebekler, lise ve üniversite mezunlarının vurup yaktığı insanlar. 

Eğitimden bu nedenle kuşku duyuyorum.


Sizlerden isteğim şudur. 


Öğrencilerinizin insan olması için çaba harcayın. 
Çabalarınız bilgili canavarlar ve becerikli psikopatlar üretmesin. 
Okuma yazma, matematik, çocuklarınızın daha fazla insan olmasına yardımcı olursa ancak o zaman önem taşır.”


üniversite yıllarımdan bir hocamızın anlattığı bir mektuptu bu,
şiirini okuyunca anımsadım ve internetten bulup buraya yapıştırdım


görüyorsun ya
değişen hiçbir şey yok heval

"aynı gökyüzü aynı keder"

umut da artık pek ayaklanmıyor bu sıralar

tek yapabildiğim O'na sığınıp
yalnız O'nunla hemhal olmak

ve ağrılarına kalbimin
olabildiğince sahip çıkmak
ama kırık dökük
ama yalın ayak
ama dik
ama mağlup

çok bulut var ceplerimde
en son bir sarı çicekle katlanan

belki de bu yüzden
her yer karadeniz



ne çok yaraya dokundu şiirin be heval
oysa iyi bilirsin
ben en çok susmayı bilirdim

var olasın