bilemedik ana
kardeşliğin halayı durduğu yerde
kalleşliğin nabız yokladığını


nasıl güzel bir çocuktu bizim barış
ankara asfaltına serilmeden önce
bütün aş(ı)kları kalbinde toplamıştı
umudun vurulduğu garda



henüz reşit olmamış bir filintaydı
ağzı çivilenmiş cumartesinin koynunda
yola döküldü sesindeki bahar çiçekleri
göğün başı eğildi mahcup bir edayla
utandı siyah zemin çatladı yarılarak



"bu yapılanı unutmayın" dedi, son nefeste
"hafızalara kazıya kazıya taşıyın yarınlara"
taşıyamadı hiçbir baba bu acıyı omuzunda
an’a kara çalanlarla an’ı çalanların seviciliği
piç olan yarınlara anonim göz yaşları bıraktı



işid’me engelli bir senfoni korosu
gözleri sağır eden yoğun gürültüyle
kaydını yaptırmaya devam ediyor
insafını infaza yollayarak


hiç bilmediler nasıl güzel çocuktu bizim barış
kabilelerin bir araya toplanma sebebiydi oysa



canı toprakla devşirildi canilerin elinde





Cömert Yılmaz