her ayrılığın herkeste farklı kaybedişleri vardır
hüzünler,kabullenememek her defasında yenilmek gibi
herkesin beni unutma demesi vardır
gözlerinde ki şefkat düşürür yaşları sızlatarak
ben hep yenik düştüm sana,kabul bile ettim.
ayrıldık,bitebilir sen bu duruma bir anlam söyleyemeyebilirsin.
hatta umursamaya bile bilirsin.
tamam umursamıyorsun beni,al herşeyini bırakma izini.
git ve götür kalbimdeki seni,izlerini serme adımlarımda.
kaçırma uykunu ve unut,bütün yollardan geç
sessizlğine kapılma,gül ve mutlu ol.
çünkü üzülmene dayanamam,asla istemem.
zaman deşerse yaramı bilirim gözlerimdeki kırgınlığı.
bir rüzgar geçer sessizliğimde ben seni unutamadım derim.
sessizliğimde çekerim ben bu acıyı,döner dururum acımla.
son sözlerimiz gelir aklıma işte bu anın acısı paha biçilemez.
hatırlıyorsundur canımı nasıl acıttığını
gitsen bile beni unutamazsın,unutmak merhametsizlere yakışır.
biliyorum senin beni anladığını,boşuna sormuşsun beni.
herşeyini sevmiştim senin,gülüşün dü benim hayattaki varlığım.
herşeyi iki sözcüğe sığdırarak ayrıldık.
aradan beş ay geçti ve özlemiştim.
ben o beş ayda kıvılcım gibi boğuşurken kendimle bitti demişti.
ne kadar zorladıysam kabul etmek öyle kolay olmadı.
kabul etmeye başlamıştım,kolay cümlelerle.
ısıtamamıştım yüreğimi,gülüşlerim götürüyordu beni sana
sevdiğim herşeyden şuan nefret ediyorum,mutlumusun?..
yunus özay