adım uzak kokularla avunuyor
ömür yongamı bir yağmur beklentisiyle
çocukluk bahçelerine benzetiyorum...
öğlen sıcağında kendine de yavan
geç gitmeleri tiye alan sonu son kirli
ikindisi hızlı bulutları dahi görmeden yaslı
ömür yongamın yangını
bir şarkıda geçsin istiyorum...
hangi acı ateşlediyse bu fitili
bilmiyorum...
adımın ilk ve son adı avunmak olsun...

sabah çiyiyle gelsin güzelliğin
kaybolan bir sesi alıp terkisine
buralarda yeri olmadığını anımsatsın
bana o sesle yalnızlığın...
sabah çiyiyle gülümseyelim
ardımızda bıraktığımıza
şehrin uykudayken saçlarını okşamış olalım
ev ev oda oda tüm insanların
halini hatırını sormuş olalım tanıdık tanımadık
gideceksek de öyle gidelim...

"şimdi akşam güneşine hayran bir ihtiyarlıkta
sakallarını hergün kesmeye özenle bağlı
konu komşu kimi varsa isim isim anımsıyor
sadece yaşlılıktan sokaklarda daha ağır
kömür kokulu en soğuk yılında ömrünün
rengi mat kapıya kadar uğurladığı umudunu
rüyalarında da takip etmekten bıkmıyor"...

"ilkyaz ışığı çağla yaprağındaysa
bir tek okul saatlerine yakışıklıydı
bütün sırlarını paylaştığı o karartıya...
uykusuz yolculukların sonundaki hayal kırıklığını
ağustos gürültülerini karıncaların
kuşların kanat seslerindeki müziği
hayat memat meselesi gibi
anlatmaktan geri durmadı...
şimdi saçları dökük
kolları yorgun
kalbi hain
deniz aşırı memleketleri merak etmiyor
ayrılığa ihanet etti
artık beklemiyor"...

ha... bir de:

1.bari güz ürpermelerine yetişseydi haberin
2.ve sokakların boşaldığı vakitlerin namusudur yokluğun
3.öyleyse karanlık yoksullaştı
4.ölüm düzyazıya hapis
5.şiir keşfedilmemiş gibi sevmeye korkuluyuz
6.başkalarının adına da tekrarlıyoruz kendimizi
7.o zaman yaşamak zamanla tanrıyı aldatmaktır
8.ölmekse tek dürüst anımız
9.intihar cevap anahtarsız tek yanıtımızdır hayata...











kağan işçen...