bu bir ilk açılması gözlerimizin birbirlerine
herkes bıraktığı anla yaşar yeni yaşayacağını
biz ise hep ilk kez açarız gözlerimizi birbirlerine...

hep o anlar gibi kalmak istiyor insan
dışarıda belki habersiz bir çocuk sesi
belki düşleri gerçeğinden baskın bir kadının
balkon bekleyişi...
bense hep içerideyim nedense
kaldırım gölgelerine hasret
su içişi gibi sayrılı ihtiyarın...
bu defa diyorum dışarıda olsa yalnızlığım
razıyım kendime ordan bakmaya
bir hayat şarkım da yok zaten
ne de olsa sesine hasretim her şeyden önce
hep o anlar gibi kalmak istiyor işte insan
kendi sesinden bıkkın...

yağmurlu bir ilkokul dağılma saatisin içimde
sevinçle hüznün çocukça itiştiği
ve yağmuru arada bırakmamak adına
hep hüznün seçildiği
bir şair fedakarlığısın...
içimdeki tek zaman
dışımdaki zamansızlıksın...

seni bana taşıyan sokaklar geçiyor üzerimden
yanımda uyuduğun akşamlara hasetimden uyumuyorum
seninle geçen anlarımı taklit ediyorum rüyalarımda
kendine hayırsız sabahlara kalmadan yalnızlığım
acılarımı emziren gecelere sarınıyor düşlerim
koşar adım
çabucacık
unutuyorum birlikte büyüttüğümüz kuşları
seninle geçen anlarımı kıskanıyor sensizliğim
harfleri uzak son ışıkların
yanımdaki cümlenin söylenmeye yüzü yok
ismi herkeste ayrı bir sır ayrılığa pusuda
susuyorum...

"aklımdakini söylesem adın ortaya çıkacak
adını söylesem aklımdaki
en iyisi sen ortaya çık..."


"saçlarına dolanan ağaçları sayıklıyorum
göz çukurlarına üşüşen dağları
söylenmesin diye bağrın
ceylanlar sayıklıyorum yamaçlarına emanet
birgün ağzımda örümcek ağları
sıra seni sayıklamaya gelecek..."

"tanrıdan çaldım
zamanla birlikte yazdım bu şiiri
affet beni..."


"sen beni unuttun
ben seni unuttum
tanrı hepimizi unuttu
herkes unutmayı anımsadı..."





kağan işçen...