eskimemiş taşlara bakarken:

kaldırımlar numarasız sinema koltuğu
trenler uzaklara iddialı sesleriyle ninni
yıldızlar yüzüme öyle oyun arkadaşı
uyku öncesi sokağın tozuna son heyecan...
bu akşamı benimsesem
eski akşamlar neden bu kadar kısa demem...



yeni bir öğlen eski bir gün gibi :

duvar otlarıyla düş ormanları avuturdum
balkondan dışarıya ağlayan çocuklar kadar büyüdüm
gençliğim emanet bir ceket gibi kokardı
herkes gibi en son lisede taradım saçlarımı
pencerenin oyuğunda haylazlaşan ilk yaza...




gün ikindi oldu muydu ben kaçar ağbisi ve ablacım süiti:

şimdi biz yollara karnı tok numarasında çakal taklidi
en sevdiğin meyve sorusundan fazlasına yabancı toprağımız
aşka kaçak bina diktirmemek adına mahalle kahvelerine kiracı
ve tüm sokaklardan tüm sesler çekildiği azgın bir öğlende
komşuya dilimlenmiş ekmekler gibi konuşacak sözlüğümüz
ayağı kırık masanın muşamba örtüsünde bir bardak su gibi
içilmeyi bekliyor gözlerimin pınarındaki
zamanı ben gibi öpüşünün
en son halini...



çocukluğu severdim ya :

bu düzende suç işlerdim gece gündüz an be an
lirik iki çocuk şarkısıyla iç geçirerek güpegündüz
büyüdüm derken bile işbirlikçi olurdu ya okaliptuslar
çünkü mülkiyet duygusu ilk cinayetidir anın
bunu bil yaşlanınca evladım diyeceğim sevgisiz kardeşim
kieslovski’nin bir filmini taklit eder gibi sapsarı kesilirdim
ölüme inanmak şaşırtıcı olsun diyerek
kitaplar biriktirerek
sırf senin için herkesi sevdim
herkes için seni
ve sevmeyi bir de...



"klasik sonları sevmediğim için
sevmiyorum ölümü
korktuğumdan değil yoksa..."



"sevmediğim için klasik sonları
beni terk edeceğini bildiğim için
sanki ben terk ediyormuş gibi yaptım
bu sefer de yine kendimden kaçtım
ennihayet ölüme kavuşmalıyım"..






kağan işçen...