iyi emer kanı
basın gazetelerinizi ölüverme görevlerini yerine getiren fakirlere
paşam çok yol aldığı için de kızgın
bir de ben bakmak istiyorum dürbününden
gece kutsanmış zümrüt yeşili bir bardağa
öncelikli felsefeler tarihiyle,
başta yatak odasında
göğsüne inen tunç çatlatır çanağı
yeryüzünün deniz kızları
sözlükte hayali kalacaklarına üzülürken
imzamı atıp çıkıyorum kaybetmeden
uyku aleminde herkes yaşamaktan ikmale kalabilir

önce siz, pembe, tatlı, şeftali
bir kamanın ucundaki kanla açılır hayvanlığınız
meleklerin müsaade ettiği kadar seviyorsunuz şimdi
yeryüzünün en yakışıklı tekmesini indiriyor ölüm
yatarken ıslatmamalı insan yatağını
ibne bir maymun akordu bozuk sesiyle tırmalıyor cinleri
izlerinde aşk lanetli bir sıkışganlık
bostan tarihinde maviliğin enzimlerle alakası olmalı

sonra tutunsam
kıyıda bir kayığın beli gibi ağrıyor başım
çıplak uykularda ne çok siyah gidilmemişlik
bakınız,
bir benin başa açtığı dert bu şehir
çıkartılır boynunu rahatsız eden bir marka etiketi
atıveriniz doğanın tüm rahatsız edici çığlıklarını
içiniz; okumuşluk, tarih, politika, kezbanlık, medeni et
ve ret
pahalı atların bile çıkarı kalıyor ganyandan geriye

korkuyorsunuz elinize boşalmasından birilerinin
her gün cebinizden boşaltıp, elinize verirken kendi pisliklerini

açım
boynumda rahle yaz, tanıdık evsahiplerinin kiralık muhabbetleri bir de
sıkışıyorum
tövbe seli alıp götürse trilyonlarca sterlin döşeği
görmeyeyim, ellerinizle saklayınız
elleriniz o yapışkan derinizde ne çeteler besledi
bir yeryüzü daha çıkar peşi sıra
bacaklarınızda kırlangıç sızısı
siz çıplak
deniz kızının ahlakına kafayı takmışsınız
pembe göğsünüzde bir kurşun izi
kalbinizde beni besleyiniz

zorlayınca olmuyor, mesela daha açık olsaydınız
ölmüş olabilirim, onu kabul edince rahat kaçabiliyorsunuz
yılan gibi ateşler içinde titrek bir kül olmadan önce tıslayıp
gül kokulu yalnızlığa terk edilen düş de olabilirsiniz
madem zorlanıyorsa iççekişler
bayırsa kimsenin sözünü edemediği yol
tenzilatlı bir ayrılık acısı sonrası silinmişse her öpücük
çok beklersiniz başkalarının acılarını yaşamadan yaşamayı öyle güçlü
uzatılan o ip
çekip giden hayali gibi sokakta ayakkabı terk
biraz okşasa büyüyecek ağlayan
en gerekli yerinden bütün cevaplar için hazırlanırken son nokta

ne çok önemli
kokusu konuşan tenlerin boyandığı yıllar
şarkılar gibi de mazi
en sevdiğimiz dikdörtgen kalsın
hatırlıyorsunuz özlediğinizde en çok kendi kokunuzu
tuzlu bir ırmağın suyuna ağlayan kız çocukları kadar saf ve güzel
ninniler kanayan yaşlı hacime kent bile sararken gecesini
hiç normal anlatılmamış bu demokrasi düşmanı alıngalıklar

kimsenin sözünü etmeden güldüğü gerçekler var
hatırlıyorum öyle kahkaha ile sokak ortasında yapayalnız soyulduğumu
tırnağımın birini daha ısırıp feda ederken can sıkıntısına
güzelliği içinde infilak etmiş deniz kızına imrendim
hiç öpmediğim ağaçları vardı damarlı ve köklü ayaklarında
önemsemekten;
bir asma yaprağının armağanı
lütfen bükmeyiniz dudaklarınızı
henüz iyileştirici bir gıdıklanmayla sarsılamadınız
elimden üzümü alamadınız

bu kırılganlığın cumhuriyetten sonra normalliğe ihtiyacı oldu hep
dünsüzümdünüz
bugün de, bırakınız, beni önemsemeyiniz

derin derin nefes al

verme