Nebiha Murâdî’nin söylediğinin aksine, bâzen öyle bir konuşmak gerekir ki başı dönsün kâlbin.. Nefesi kesilsin, öyle bir dağılsın ki insan, bastığı yerin adını bilemesin.. Diyordum tam da şu ara.. Dediklerimin çoğu bana kalmalı sanki. Belki.



Olur bâzen herkeste, bir beklenti. Kimdenliği’nin bir önemi yoktur çoğu zaman;bir serçe birkaç saniyeliğine yakınımızdaki bir dala, yaprağa bile konsa “bizedir” deriz.. Öyleli özel vakitlerimden bir öğlen sırası. “beni ancak seven anlar” ın dizi dibinde kayda giriyor şiirin.. Olmam gereken yerde evet hep olmuşumdur ama sanki bulması gereken de hep bulmuştur gibi. Şiir izimi mi sürdü yoksa kan mı çekiyor, bilemem..


Hep dediğim az sözcükle sayfalar dolusu mânâ becerisi kaleminin, îcâz yeteneğin diyorum yâni. Bu kabiliyetinin yanında belki de deviren hattâ, farklı bir nitelik çekiyor dikkatimi şimdi. Yıllardır şiir nedir, neye şiir denir ile ilgili yorumlar okuyor kendimizce anlam yüklüyoruz, mutlaka ki hepimizce bir îzâhı da vardır, bundan ötürü şimdi tekrar üzerinde durmanın bir gereği olmayacak.



En çok “nesir midir şiir midir” e takılıyoruz ya hani. Nasıl ifâde edebilirim bilemiyorum ancak şiire benzetilemeyen şiir görünümlü nesir çalışmaları oluyor ya bâzen. Bu çalışma aynı anda hem nesir hem şiir olunabilirliği gösteriyor. Birbirinden bağımsız mısrâları temanın üzerimize sinen gölgesinden sebeb çığlık gibi okunabilir olduğunu iddia edebilirim.. Biraz arabesk kıyılarda göçmek olur da “da”sı bana.. Kısacık değinmek istiyorum:


“yine bir yerlerde erkekler ağlatılıyorsa kadınları
kadınlar aldatılıyorsa erkekleri
açlık uyutmuyorsa çocukları
ve
ülkeler yöreler düşmüşse birbirine
-zihnimde mi -
şimdi değil
olmaz şimdi
şimdi hiç...”


“Yine bir yerlerde erkekler ağlatıyorsa kadınları, kadınlar aldatıyorsa erkekleri; açlık uyutmuyorsa çocukları ve ülkeler yöreler düşmüşse birbirine –zihnimde mi-, şimdi değil. Olmaz şimdi. Şimdi hiç!...”


Hiçbir şiirde mısraları virgül ve noktalı virgüllerle yan yana dizerek anlamlı bir paragraf hâli göremeyiz. Ve şiir, âheste makâmında tadına varılır bir bütündür.. Nihâvent ile hüzzam teknik öykülere kahramanlık ederler ancak, kâlb diyorsak “ha” deyip netice nedir diyemiyoruz. Soluklanmak gerekiyor. Bunu şiirinin tüm mısraları için ek bir harf oynatmadan yapabilirim sanırım..


Âhh söze, hakîkâte varmadan ahkâm kesesim var.


Şöyle ki. En iyi şiir nasıl yazılırın bir tanımı târifi yoktur. Ancak bence bir şiir yukarıdan aşağı okunurken mutlu kılabiliyorsa okuru o aynı zamanda aşağıdan yukarı da bir serenat yüklüdür.. Edebiyatta değilse de matematiğin sağlama yöntemlerine benzetebiliriz bunu. Bu yöntemle incelediğimizde Ebrû Hanım’ın tüm pasajların ilk mısraâlarında yutkunduğunu söyleyebilirim. Son dizeden ilk dizeye kadar inanılmaz bir uyum varken orada nefessiz kalıyoruz.. Bu hâliyle şâirlerin, biz kalemlerin diyelim tam da nefesin kesildiği o anda bir teselli kelimesinin karşılığına ihtiyaç duyduğunu gösterir..



“tutsan
kırsan kanadımı
yaslanmasan
dursan yanımda
sevgimli sevgili..” (burada bir durup geri adımlıyoruz vakti..)


Hepsi şiir. O kadar..



Söylemek istediklerimin çoğu bana kalmalı.. Hakîkaten çoğu bana kalmalı.. Ama!



Bana kalınası yanlarını elekten geçirip iğneli ip ile, asmak var yaz güneşinin terine.. O vakit kızsın rüzgâr. Yollar düşsün gözümden, gitmemeklerim boynuma zula, parmağıma kanca.. Eyy ettimlerden mi başlasam etmediklere mi kansam.. Neyse ne, hepsi ben ennihâyetinde; gurur duyuyorum kendimle, dirâyetimle.. Uzun lafın kısası bu şiiri çok ama çok sevdim neticede..



Sen bunu bana versen, en dudak bükmüş hâlimle istiyorum.. Bu şiir vakit dolana, “hadi oradan” diyene kadar bende kalsın, imzalayayım mı .)) Çok ağlarım.. Çok. Gerçekten..




Sevgimle..













**Havin_** tarafından 7/2/2015 11:37:20 PM zamanında düzenlenmiştir.