yalnız bir insan değil
tüm şehri kaçırın, bir ben harfler bağışlıyorum
isimsiz binlerce muazzam mezar dolu üşüyorum
başka nur yok içte var olan kadar
içe girince titriyor
zalim oluyorum

siyah, simsiyah gözlerle bakıyor bana hayalinde
kirpiğini düşürüyor lavabo taşına
yeni abdest almış belli, uyuyacak belki de
eve gidip uyuma vakti
sabaha kadar uyurum
kalkarım
akşama kadar tekrar
yalnız uyumanın kuralıdır
kat kat giyinip uyumak
daha çok istikbale bağlanan umutların
dumanı da başka oluyor böylece kara gecelerde
olsun bir büyük açılır masada son kalana
bir son kalır hikayesi
böyledir bu işler
kimse karışmadan adisyona dolar acısı

haykırırım, isterim haykırmak aslında, sessiz isyanlar
bu yırtınan deri benim değil
bu uğultu
’kaçın kurtarın kendinizi’
kurtulmak bir cam kırığı batırmak damarının ortasına
asla intihar değil adı
ya da belirsiz bir intikal ölüme
notasız çalmaya bayılır
keder imtiyaz geçer ölüme
geride kalanlar için ağlamak iki vakte

gece ne de güzel uyurlardı oysa sarhoşlar
hatırlamak istemem mazide kalan yüzümü
sarhoşsa masa yine yalnız bir kare meşe
yağmur yağar, kokar ellerim
ellerim de derdi birikir güzel olmaların
bir çay damlasıdır dudaklara ilaç
bir buse dağınıklığı
bıraksınlar, öpüşünce dağınık kalmalı tüm zaman

fakat, anlaşılmaz mı bir koca hayat
şakaklarda büzüşen neşe
nasıl da incelir insan dedikleri yıllara
lirik hikaye, gerçek ciddi bir sarkıntı her güne

sonra yine dudaklardan başlayıp
yenilirken insan
toprak azaptır
eskiden kalan bir ben varsa başka bir şeye
dönüşür habersiz herkesten
aynı kaderi paylaşmakta hafifletmez acıyı

yalnız bir insan
tarif etmeliyim nasıl bir küfür ettiğimi
tüm alemin iftirasıdır ayrıca imkansızlık
işte cesaret dedikleri köpek de hüzünlü
nasıl da yalnızız şiddetle
çilselenir üzerime dalgalar
parmakuçlarımdan eririm

kim bilir kaç mücrim barınak saklar bu cinnet üyelerini sıkışık
oyuklarında dinmeyen arzu birikir
ölüme fısıldar gece

boşboğazlanıp daracağında boşalmıştır muradım
zayıflığım buradan, fısıldamam artık güzeli kimseye