Ben şimdi sevgilim
yani tam şu anda
şurasında kaburgamın
kıpırdanan cümle karıncanın hatrına
eğilerek anıların önünde
şefkat ve hürmetle:






Zihnimdeki eprimiş boşluğa
zarif ve kırılgan
ve her dâim muştulu
yeni bir sen ekliyorum;
dağılıyor dağ başlarımdaki pus
azalıyor parmak uçlarımın küfü...






Hayal bu ya sevgilim;
sevgimi bir turlü içselleştiremediğin için
dışımdan bolca kahkaha savuruyorum yüzüne
-asla vuramam seni arkadan zîrâ-
alıp gözlerimdeki incinmiş denizleri
alnındaki o inat damarına surüyorum
soğusun diye cânım intikam yemeğin...






Sana ben
hic bozulmamış
bizzat birinci elden
ta kendimden tedârik ettiğim
mis gibi yalnızlığımı sunuyorum.
-ellerimde kuruyup kalmış güller
ve dizlerimde tükenen dermânım şahittir buna-
şimdi lütfen
hiç olmazsa bir sefer
indirip râkımı yüksek gururunu ayaklarının dibine
uzat esmer ve alıngan parmaklarını
dokun; aşkından nasibini alamadan kavrulmus tenime;
bak gör nasıl kanatlanacak yeryüzü o zaman;
kuşlara yıllanmış borcumuz var sevgilim...
















Özlem TARHAN
Haziran...