5
Yorum
37
Beğeni
0,0
Puan
1705
Okunma
Öylece bakıyorum
öyle sıradan ve mahzundu ki savruluşum
Bir ses... duygusuz, kan tadında
ellerimden akıyor ömrümün kiri
tertemiz ölüyorum, bembeyaz...
Göğsümde bir terazi; ağır, çokça kaygılı...
nasıl taşınır şimdi diyorum bu kafes
kuşlara talipken cennetin ortasında
cinnet sabahlarına uyandım;
göğüm yok...
Kırık dalgalar boyunca uzar içimin sahilleri
kayar çırılçıplak ellerimden günahlarım
lâin bir güneşi kemirmekte tenimin yalazı
dualar terk eder önce yüreğimi
sonra sen...
Daha çok var biliyorum;
şimdi değil Tanrı’m
sana gelmiyorum!
Özlem TARHAN
Haziran...
Cevap Yaz