Ateşi yakan da tanır acıyı...









Soluksuz uzanıyorum içimde bir yerlere
Yokuş yorgunu dizlerim;
paramparça..
koştukça yaralanırmış insan
durup bakmalıymış arada ardına
Geç de olsa öğreniyorum büyümeyi...






Sussam hep böyle diyorum
içime haykırıp dışıma sussam
boğsa beni gelincik tarlaları
Şu gökyüzü yığılsa üzerime örneğin
unutsam göğsümdeki acıyı
her yer çokça dağınık ve umarsız
alabildiğine sağır herkes
Yırtıyor perdesini gözlerim
tek görebildiği
kendi kanadına sığınmış kuşlar sürüsü..





Bir şeyler gammazlıyor kulağım
dudaklarım lânetli sözler fısıldıyor
oysa hep aynı resmi çizer ellerim;
Her tan vakti yeniden uyanan bir ülke..
Huzurlu, dingin...
Aynı kırık aynaya
o bildik türküleri söyler yorgun dilim
sesim akar saydam ve kırılgan
nereye baksam kırmızı...





Tutmuyor verdigi sözleri deniz
Biriktirip tuzunu
kusacak elbet üstümüze bir gün;
ölmeden olunmuyor belli ki
Yanarak dağlanacak yaralarımız..





Müsekkini yok bu derdin
devâsı tükenmiş bir ince hastalık;
’’benlik kavgası’’!
istiyorum ki arınıp tüm sıfatlarımızdan
belki’siz zamir olalım hep...
sen, ben, biz...
hepimiz...









Özlem TARHAN
Soluksuz bir haziran...