benden çıktım yola bize giderken
gündüz aydınlık yerlerde gezindim
düşlerini bıraktım gecenin
sokulgan uysal kedi unuttu beni
hiç pişman olmadım fırlatıp attığıma
anlaşılmaz miyavlamalar verecekti
her kapı aralığından baktığında


nasıl bozuk bir yoldu kavgası sürekli
kendi gözünün içine bakmaktan ürkek insanlar
şartlanıp önlerine konulan yemeği yemeye
bir şey beklemeden öylece
atacaklardı beklentilerini
kuramadan düşünü
ulaşamayacakları yere


tarihe gömülmüş osmanlı’yı gösterecekti birileri
geçmişin yayını gererek,okunu ileriye atmayı
çoktan yerini almıştı ok
tarihin çöplüğünde


düşünecektim
siz safsata derken gerçeğe
bize bir köprü arayacaktım
bağımsızlık gibi, özgürlük gibi sözcüklerle
nasıl kul olmaya alışır bir millet
bağlarını çöz(e)mez
unutur bağımsızlık uğruna
atalarının dökülen kanını
toprağını, mezarını
vatan aşkını!..


ey siz diyecektim
uyanın mezara dönen evlerinizde
ulusça bir marş söyleyin
dağ başını duman almış
yürüyelim arkadaşlar
zamanıdır!..




04. 06. 2015 / Nazik Gülünay