yine içimde soğuk bir yalnızlık
uykusuzluğumda beni kesmeyen
adın voltalar atıyor dilimde
körolası odamın duvarlarına
ellerimle çiziyorum
bana çok uzaklardan bakan gözlerini
gecelere sürgünüm
sensizliğin girdabina düşerek
sabahı kimbilir nasıl edeceğim
feryat figan çığlıklarım
senden sonra
kimbilir kaç evin kapısını çaldı
ne hallerdeyim benden habersiz
sensizlik savaşlarımda bir bilsen


bir çoban yıldızını daha
bu gece koynumda uyutacağım
sen diye
yüreğimin yarısı
yokluğunu doldurmaya çalışan
ay ışığına boynunu bükerek yer veriyor
biliyormusun bu canımı yakan
hasretinden daha beter

şimdi sana giden yollarımda
hangi sokağıma girsem
zifiri çıkmazlara çıkıyor
hayatımda bana düşen bu oyunda
bu nasıl bir tiyatro perdesi
seyircisiz ve biletsiz
senaryosuna lanetler yazdırsam ellerimle
kim daha iyi oynarki sanki benim yerime
tek kişilik bu oyunun
her gece son galası sanki


gecelere sürgünüm
kesilmiş cezam yalnızlığıma
kopardım saatlerdeki akrep ile yelkovanları
şimdi başıboş zamanlarda
artık şuurumda yerinde değil
biraz daha özlenirsen
bir kıvılcıma kurban edeceğim
tüm hüzünlerimi

korkuyorum
yokluğunda koynuma aldığım
çoban yıldızı uyanırda
birden bir kelepçe olur bileklerime
ve tutuklu kalırım her gece gözlerine
daha kalamadan yüreğinde
bir de kelepçelerimin anahtarını
atarsa gecenin en derin rengine
kayıp gençliğimin ürkek arayışlarında
Kaldırımlara dizerim uykularımı
seni bir yerlerde ararım hüzün hüzün
gecelere sürgünüm çok üzgünüm


AYHAN AKDENİZ
AYHAN’CA CÜMLELER